Διαβάζοντας το βιβλίο του Μάρκο Αουρέλιο Ριβέλλι, κατανοεί κανείς γιατί "αγνοήθηκε" το Βαλκανικό Ολοκαύτωμα: "αγνοήθηκε από τη δυτική ιστοριογραφία για να καλύψουν και να αποσιωπήσουν τη γενοκτονία και την αιματοχυσία του ανεξάρτητου κράτους της Κροατίας που δημιούργησαν οι φασιστικές και ναζιστικές δυνάμεις από το 1941 μέχρι το 1945. Η σιωπή επιβλήθηκε από την αναγκαιότητα να καλυφθούν οι ευθύνες της Εκκλησίας της Ρώμης στο Βαλκανικό Ολοκαύτωμα"(1). Το πιο συνταρακτικό γεγονός, όμως, είναι ότι σήμερα, μετά από περίπου 60 χρόνια, με τις αλλεπάλληλες βίαιες επεμβάσεις στα Βαλκάνια, υλοποιούνται οι "σχεδιασμοί" της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας από τη "πολιτισμένη δημοκρατική Δύση". Πρότεινα στον ’γγελο Σιδεράτο (Προσκήνιο) να καταγράψουμε εκείνους τους σημαντικούς ιστορικούς σταθμούς που χαρακτήρισαν την ευρωπαϊκή ιστορία και κατά συνέπεια επηρέασαν και επηρεάζουν την ιστορική πορεία της πατρίδα μας. Η απάντησή του άμεση, αποφασιστική και συνάμα με αίσθημα εμπιστοσύνης και ευθύνης, μου ανάθεσε αυτή τη νέα σειρά των εκδόσεων του, τη σειρά της Σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ιστορίας και Πολιτικής. Σ' αυτή μου την προσπάθεια συνάντησα έναν ένθερμο συμπαραστάτη. Ο ’γγελος Σιδεράτος όχι μόνο αποδέχθηκε με χαρά και ενθουσιασμό την πρότασή μου και μου εμπιστεύτηκε την επιμέλεια αυτής της σειράς, αλλά και στάθηκε δίπλα μου, συμπαρατάχθηκε με αυτό το εγχείρημα που φιλοδοξεί και στοχεύει να αναδείξει την ιστορική πραγματικότητα χωρίς δεσμεύσεις, με σεβασμό στην επιστημονική-ιστορική αλήθεια. Ευαίσθητος, ειλικρινής, με γνώση, σεβασμό στη συνεργασία και εμπειρία στον τομέα του ιστορικού βιβλίου, με την πολύτιμη και σημαντική προσφορά του, ο Α. Σιδεράτος έκανε πραγματικότητα αυτή την προσπάθεια. Εκτιμήθηκε αναγκαίο - το ζήτησαν και οι συνάδελφοι του ιταλικού εκδοτικού οίκου Kaos, που πραγματοποιούν μια σημαντική και πρωτοποριακή εκδοτική προσπάθεια στη γειτονική μας χώρα - να πραγματοποιήσουμε μια δική μας, μικρή, ιστορική έρευνα ώστε να προσφέρουμε στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό όλα εκείνα τα στοιχεία που θα "συμπληρώσουν" την "ανάγνωση" των σημαντικών εξελίξεων στο βαλκανικό τοπίο. Ορισμένα στοιχεία για τις μεθόδους εθνικοθρησκευτικής εξόντωσης που χρησιμοποιήθηκαν τότε χρησιμοποιούνται και σήμερα για μια νέα τάξη πραγμάτων που επιθυμεί η "Δύση": Ο ρόλος και η εκμετάλλευση της μουσουλμανικής παρουσίας στα Βαλκάνια, η δράση και η πολιτική της καθολικής Εκκλησίας στο βαλκανικό χώρο (η πρόσφατη "Αγιοποίηση" του παναγιότατου Στέπινατς από το Βατικανό, δεν αποτελεί "καπρίτσιο", δεν σχετίζεται με τη χριστιανική πίστη, αλλά αποτελεί μια καλοσχεδιασμένη πολιτική παρέμβαση). Στη γειτονική μας Γιουγκοσλαβία πραγματοποιήθηκε μια γενοκτονία που δεν έχει καμία παράμετρο σύγκρισης με τα όσα εγκλήματα έχουν γίνει στον αιώνα που δύει. Χρησιμοποιήθηκαν μέθοδοι που θα ζήλευαν και οι ναζί του Αδόλφου Χίτλερ. Στρατόπεδα εξόντωσης, σφαγεία παιδιών, γυναικών, γέρων, αρρώστων, ανήμπορων... Μέθοδοι που και σήμερα, στους ίδιους τόπους, χρησιμοποιούνται ξανά... Ορόσημο αυτών των σφαγών το Γιασένοβατς, μια μικρή πόλη δίπλα στο ποταμό Σάβα. Το τρίτο σε μέγεθος στρατόπεδο συγκέντρωσης στην κατεχόμενη από τις δυνάμεις του ’ξονα Ευρώπη. Σ' αυτό το στρατόπεδο εξόντωσης δολοφονήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβοι, Εβραίοι και Τσιγγάνοι. Αποτέλεσε το "επιχειρησιακό κέντρο", την καρδιά του Βαλκανικού Ολοκαυτώματος, της μαζικής γενοκτονίας μέσα από την εθνικοθρησκευτική εκκαθάριση. Σχεδιάστηκαν, δοκιμάσθηκαν και υλοποιήθηκαν φρικτές μέθοδοι δολοφονίας όπως το Σρμπό-Σέκ ("η κοπτική μηχανή για τους Σέρβους", καμπυλωτές λάμες για την μαζική δολοφονία με αποκεφαλισμό των κρατουμένων). Η εξόντωση του σερβικού έθνους στόχευε την εξαφάνιση ενός λαού που αντιστέκονταν και αποτελούσε εμπόδιο στα σχέδια του φασισμού και του ναζισμού για τη διάλυση του ενιαίου χώρου της Γιουγκοσλαβίας, ένα γεωγραφικό κατακερματισμό για να επιβάλλονται εύκολα οι "λύσεις". Η εθνικοθρησκευτική εκκαθάριση συμπεριέλαβε και τους Τσιγγάνους. Περισσότεροι από 30.000 Τσιγγάνοι δολοφονήθηκαν στο στρατόπεδο Γιασένοβατς. Οι ούστασι και η καθολική Εκκλησία τους κατάταξαν στους αλλόθρησκους, μαζί με τους "σχισματικούς". Την ίδια αντιμετώπιση είχαν και έχουν οι Τσιγγάνοι -όσοι απόμειναν- στη Βοσνία και στο Κόσοβο την αυγή της νέας χιλιετίας. Συνεχίζουν να αποτελούν "θανάσιμο κίνδυνο" για τις δυνάμεις της "ειρήνης". 1ο ΜΕΡΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Η παρουσία της καθολικής Εκκλησίας στη Γιουγκοσλαβία, από το θάνατο του Τίτο μέχρι την "Αγιοποίηση" του συνεργάτη των ναζί, αρχιεπίσκοπου Α. Στέπινατς, έχει σχεδιαστεί και οργανωθεί πολύ καλά. Χρονολογικά "εξελίσσεται" ως εξής: 1. Στις αρχές της δεκαετίας του '80, μετά το θάνατο του Τίτο, σχεδιάζεται και υλοποιείται η "Επιχείρηση Παναγία". Η μητέρα του Ιησού χρησιμοποιείται κατάλληλα και αρχίζει να εμφανίζεται στα οράματα ορισμένων νέων της Κροατίας. Οι "εμφανίσεις" της Παναγίας, εντελώς συμπτωματικά, πραγματοποιούνται με μεγάλη συχνότητα στη Μεντιούγκοριε (περιοχή της Ερζεγοβίνης όπου στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου υλοποιήθηκαν οι μεγαλύτερες σφαγές εναντίον του ορθόδοξου πληθυσμού και η καθολική Εκκλησία δεν είχε ποτέ τον έλεγχο της πίστης του πληθυσμού). Οι φραγκισκανοί της περιοχής, γνωστοί για την πλήρη στήριξη του καθεστώτος ούστασι, χρησιμοποιούν "κατάλληλα" και προπαγανδιστικά τις συχνές εμφανίσεις της Παναγίας του Μεντιούγκοριε (οργανώνονται ταξίδια στην Παναγία Μεντιούγκοριε, από την Ιταλία, Γαλλία και άλλες καθολικές χώρες, για να προσκυνήσουν το "θαύμα"...). 2. Το έτος 1990 αφιερώθηκε από το Βατικανό στην Μητέρα Τερέζα της Καλκούτας. Λίγοι γνωρίζουν ότι αυτή η μοναχή καταγόταν από τα Σκόπια και ανήκε στην αλβανόφωνη μειονότητα της πρώην Μακεδονικής Δημοκρατίας των Γιουγκοσλαβίας. Αυτή η χρονιά θα χαρακτηριστεί και με την αυξανόμενη ένταση μεταξύ Σέρβων και Αλβανοφώνων στο Κόσοβο και Μετόχια. Ακριβώς αυτή τη χρονική περίοδο επιλέγει ο πάπας Ιωάννης Παύλος ΙΙ να επισκεφθεί ένα μικρό χωριό Αλβανοφώνων στη νότια Ιταλία και να ιερουργήσει προς τιμή της Παναγίας του Σκουτάρι, προστάτιδας της Αλβανίας, μπροστά σε Αλβανούς επισήμους τονίζει με έμφαση: "Μητέρα της ελπίδας δώρισέ μας την ημέρα που αυτός ο γενναιόδωρος λαός θα είναι ενωμένος". Επίσημα ο ηγέτης της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας εκφράζει την πλήρη υποστήριξη του Βατικανού στην "υπόθεση των Αλβανοφώνων του Κοσόβου". 3. Λίγο αργότερα πραγματοποιείται η επίσκεψη του Πάπα στην Αλβανία (χώρα που έχει ασπασθεί τον αθεϊσμό αλλά όπου παραμένει ισχυρή η ορθοδοξία και η μουσουλμανική επιρροή). Η Μητέρα Τερέζα αναπτύσσει στενές σχέσεις με τους Αλβανούς κρατικούς αξιωματούχους και την χήρα του Εμβέρ Χότζα, όλοι μαζί εγκαινιάζουν το μνημείο που αφιερώνεται στην "Μεγάλη Αλβανία". 4. Το 1991 ξεσπάει ο πόλεμος. Ο Πάπας, αμέσως, στις ομιλίες του αναφέρεται στις "νόμιμες επιθυμίες του λαού της Κροατίας" και η πρώτη επίσημη αναγνώριση της Κροατίας πραγματοποιείται από το Βατικανό στις 13 Γενάρη 1992, ενάντια στις αποφάσεις της διεθνούς κοινότητας, τουλάχιστον στα επίσημα κείμενα της. Οι άλλες χώρες θα αναγνωρίσουν την νέα Κροατία ακολουθώντας τα βήματα του Βατικανού δύο μέρες αργότερα. Η γενοκτονία (1941-45) επαναλαμβάνεται, έχουμε τη δεύτερη γενοκτονία του σερβικού λαού. Οι Σέρβοι σφαγιάζονται με τους ίδιους στόχους, το Βατικανό έχει τον ίδιο ρόλο, απλά τη θέση των δυνάμεων του ’ξονα καταλαμβάνει ο "πολιτισμένος" δυτικός κόσμος, στο όνομα της ειρήνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πενήντα χρόνια μετά, την άνοιξη του 1991, στην ίδια περιοχή, μέρος της Σλοβενίας που, όμως, ανήκε στο περιβόητο κράτος της ανεξάρτητης Κροατίας που δημιούργησαν οι δυνάμεις του ’ξονα, το Γιασένοβατς αναβίωσε. Η δεύτερη γενοκτονία των Σέρβων υλοποιείται από τις δυνάμεις της δυτικής Ευρώπης και τις ΗΠΑ. Τα χωριά πυρπολούνται, ο πληθυσμός βασανίζεται και οι μαζικές δολοφονίες είναι στην ημερήσια διάταξη... Τα βρέφη δολοφονούνται με κτυπήματα τσεκουριών, οικογένειες κλειδώνονται στα σπίτια τους και τους πυρπολούν ζωντανούς. Η γενοκτονία που υπέστη ο σερβικός λαός πριν από πενήντα χρόνια ξαναζωντανεύει. Η πόλη του Γιασένοβατς, είναι η πρώτη που πέφτει στα χέρια των Κροατών. Φωτιά και τσεκούρι, για μια ακόμη φορά, πάνω στο μαρτυρικό σερβικό λαό. Αυτός ο λαός πρέπει να υποταχθεί! Η εκκαθάριση που δεν κατορθώθηκε πριν από πενήντα χρόνια, υλοποιείται το 1991 από ένα άλλο "νέο" κράτος της Κροατίας, δημιούργημα του δυτικού πολιτισμένου κόσμου. 5. Το 1992 ο πόλεμος επεκτείνεται στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη, περιοχή όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι. Οι Σέρβοι (ορθόδοξοι) αποτελούν το ένα τρίτο πληθυσμού, ενώ οι Κροάτες (καθολικοί) το 15%. Στη διάρκεια των συγκρούσεων οι Κροάτες στρατιωτικοί θα πραγματοποιήσουν τις φρικτότερες σφαγές που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους(2). Οι Κροάτες στρατιώτες πολεμούν με κομποσκοίνια και σταυρούς κρεμασμένα στο λαιμό τους, οι καθολικοί ιερείς και οι φραγκισκανοί μοναχοί της Ερζεγοβίνης περιφέρονται με τα πιστόλια στα χέρια τους και διαθέτουν από τις εκκλησίες την ανθρωπιστική βοήθεια που στέλνει η Κάριτας και άλλοι ανθρωπιστικοί διεθνείς οργανισμοί σύμφωνα με τα εθνικοθρησκευτικά κριτήρια τους. Το δεύτερο Βαλκανικό Ολοκαύτωμα είναι πραγματικότητα. 6. Η αποκορύφωση της δραστηριοποίησης του Βατικανού υλοποιείται το 1994, με την επίσκεψη του Πάπα στο Ζάγκρεμπ. Η επίσκεψη του Βοϊτίλα πραγματοποιείται στη διάρκεια του πολέμου στη Βοσνία και ενώ η πληγή της Κράινα είναι ακόμη ανοικτή (αυτή η περιοχή της σημερινής Κροατίας, με σερβική πλειοψηφία του πληθυσμού την περίοδο της επίσκεψης, αποτελούσε αυτόνομη περιοχή με την εγγύηση και τον έλεγχο του Ο.Η.Ε.). Η επίσκεψη του ηγέτη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, οι τελετές στις οποίες συμμετέχει και οι επίσημες πανηγυρικές δημόσιες συναντήσεις του με τον σημερινό ντούτσε της Κροατίας, Φράνιο Τούντζμαν, αποτελούν την ουσιαστική στήριξη της Κροατίας στο διεθνές πεδίο. Ο Πάπας επισκέφθηκε τον τάφο του Α. Στέπινατς συνοδευόμενος από σπουδαστές του εκκλησιαστικού κολεγίου του Αγίου Τζιρόλαμο, γνωστό από το "Κανάλι των ποντικιών" (μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο προστάτευσε και φυγάδευσε όλους τους εγκληματίες πολέμου, συνεργάτες της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας, μεταξύ αυτών τον ίδιο το δικτάτορα Πάβελιτς)(3). 7. Στις 26 Νοεμβρίου, ο Βίνκο Πούλιτς, καθολικός αρχιεπίσκοπος του Σαράγιεβο, διορίζεται από τον Πάπα καρδινάλιος (για να τιμηθεί ο Πούλιτς, πραγματοποιείται συμφωνική συναυλία στο κολέγιο Αγίου Τζιρόλαμου). Μαζί μ' αυτόν άλλοι 30 επίσκοποι που αντικατοπτρίζουν τις γεωπολιτικές "αναζητήσεις" του Βατικανού λαμβάνουν τον τίτλο του καρδινάλιου. Ανάμεσά τους, για παράδειγμα, ο Μίκελ Λόλικι, ο 92 ετών καρδινάλιος του Σκούταρι. 8. 1995: η αποφασιστική χρονιά για τη νέα γενοκτονία, την τρίτη σφαγή του μαρτυρικού σερβικού λαού. Μετά την άνοιξη και τις εκκαθαρίσεις (Σρεμπρένιτσα ) αναπτύσσεται η "ιδέα" για μια επίσκεψη του πάπα Ιωάννη Παύλου ΙΙ στο Σαράγιεβο. Ο Ποντίφικας σε δηλώσεις του στον Τύπο παίρνει σαφή θέση υπέρ μιας στρατιωτικής επέμβασης από την διεθνή κοινότητα (για να γίνει "το αναγκαίο", να τιμωρηθούν οι "επιτιθέμενοι"). Λίγες ημέρες αργότερα ο Φράνιο Τούντζμαν "καθαρίζει" την Κράινα ενώ τον Σεπτέμβριο, μετά από την έντεχνη προβοκάτσια του Σαράγιεβο (στρατηγική της κατευθυνόμενης έντασης), η διεθνής κοινότητα -ευαισθητοποιημένη ακόμη και από τον Ποντίφικα- επεμβαίνει βίαια με βομβαρδισμούς εναντίον των Σέρβων της Βοσνίας, το τρίτο Βαλκανικό Ολοκαύτωμα με ίδιους θύτες και θύματα. 9. Τον Δεκέμβριο του 1995, με τις συμφωνίες του Ντέυτον, ο πόλεμος διακόπτεται. 10. Τον Οκτώβριο του 1996 ο πρύτανης του Αγίου Τζιρόλαμου, παναγιότατος ’ρτουρ Μπένβιν, βρίσκεται κρεμασμένος. Η είδηση αποκρύπτεται από τα ΜΜΕ. Την αναφέρει μόνο η σερβική εφημερίδα "Evropske Novosti" που υποθέτει διαπλεκόμενα οικονομικά συμφέροντα που αφορούν την αγορά όπλων για τον κλήρο της Κροατίας. Ακριβώς αυτή την περίοδο, τις επόμενες εβδομάδες, η τράπεζα της σλοβένικης μειονότητας στην Ιταλία, "Trzaska Kreditna Banka" της Τεργέστης, δηλώνει πτώχευση (!) και κλείνει, επίσης μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες των Μουσουλμάνων του Σαράγιεβο καταστρέφονται οικονομικά χωρίς καμία εξήγηση! 11. Την άνοιξη του 1997 (12 και 13 Απριλίου) πραγματοποιείται η πολυπόθητη επίσκεψη του Πάπα στο Σαράγιεβο. Επίσκεψη με ξεκάθαρο πολιτικό χαρακτήρα και περιεχόμενο. 12. Τον Μάιο του 1998 ανακοινώνεται επίσημα η επόμενη επίσκεψη του Πάπα στην Κροατία. Επίσκεψη για να υλοποιηθεί η Aγιοποίηση" του παναγιότατου Αλόιζιγιε Βίκτωρ Στέπινατς. 13. Στη διάρκεια της επίσκεψής του (Οκτώβριος 1998) ο Κάρολος Βοϊτίλα δεν ασχολείται μόνο με την τοποθέτηση στο πάνθεον των Αγίων της Αγίας Ρωμαϊκής Καθολικής Εκκλησίας του Α. Στέπινατς, αλλά δίνει με τις δηλώσεις του πολιτική κατεύθυνση για την "επίλυση" του "προβλήματος Κόσοβο": νομιμοποιεί και επικαλείται στρατιωτική επέμβαση (!) για να "βοηθηθούν αυτοί που υποφέρουν". Φθάνει η ώρα της επιβράβευσης και της "δικαίωσης" των παλιών συμμάχων της καθολικής Εκκλησίας και της ναζιστικής Γερμανίας, των μουσουλμάνων της περιοχής, δηλαδή, που τόσο συνεισέφεραν στην εκκαθάριση των Σέρβων υπηρετώντας τους ναζί και τον παναγιότατο αρχιεπίσκοπο Στέπινατς το 1941-45. 14. Όταν στις 24 Μαρτίου 1999 το ΝΑΤΟ επιτίθεται στην Ομόσπονδη Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, με πρόσχημα την κατάσταση στο Κόσοβο, ο Πάπας παραθέτει μια φράση του πάπα Πίο ΧΙΙ: "Με τον πόλεμο όλα χάνονται, με την ειρήνη τίποτα δεν χάνεται". Όπως ο Πίο ΧΙΙ έτσι και αυτός δεν κάνει τίποτα για να σταματήσει την σφαγή του σερβικού λαού. 15. Μια εβδομάδα αργότερα, όταν ιερουργεί για το Πάσχα των καθολικών, ο ηγέτης της καθολικής Εκκλησίας είναι σαφέστερος: "Πως μπορεί να μιλούμε για ειρήνη όταν πληθυσμοί [Αλβανοί] αναγκάζονται να απομακρύνονται... και όταν τους καίνε τις κατοικίες τους;... Και πώς να μείνουμε αδιάφοροι μπροστά στην οδυνηρή πλημμύρα των προσφύγων από το Κόσοβο;". Και μπροστά στο αίτημα για κατάπαυση των βομβαρδισμών κατά την διάρκεια του Πάσχα των ορθοδόξων ο Πάπας σιωπά! Η νέα φάση του Βαλκανικού Ολοκαυτώματος και της γενοκτονίας που συνεχίζει να συντελείται στη γειτονική μας χώρα. Επιτέλους η "εκκαθάριση" αποκτάει με τις νατοϊκές βόμβες σάρκα και οστά, τα σχέδια υλοποιούνται με καθυστέρηση εξήντα περίπου χρόνων. 2ο ΜΕΡΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ Η μουσουλμανική παρουσία και δράση στο Βαλκανικό Ολοκαύτωμα Οι μουσουλμάνοι της Βοσνίας εντάχθηκαν αμέσως στις δυνάμεις του 'Aξονα κατά τη διάρκεια της επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία και την δημιουργία του κράτους-δορυφόρου της νέας Κροατίας. Δημιούργησαν την μεραρχία των Ες-Ες "Handzar", μια στρατιωτική δύναμη που συμμετείχε στη πρώτη γραμμή για τη γενοκτονία των Σέρβων της Κροατίας του Α. Πάβελιτς. Στην περιοχή, σε σύνολο 6,5 - 7 εκατομμυρίων κατοίκων, ζούσαν 3,5 εκατ. Κροάτες, 2 εκατ. Σέρβοι, 700.000 Μουσουλμάνοι, 40.000 Εβραίοι και 30.000 Τσιγγάνοι(4). Ο βασικός υποστηρικτής του Χίτλερ είναι ο Husseini Al di Hajj Amin, θρησκευτικός ηγέτης των μουσουλμάνων(5). Μετά τον πόλεμο, ο Τίτο, για τις καλές σχέσεις του με τον Αραβικό κόσμο (Αδέσμευτοι), δεν προχώρησε στη δίωξη του μουφτή ο οποίος απεβίωσε στις 4 Ιουλίου 1974 στη Βηρυτό. Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, απλά συνεχίζεται... Μετά από μισό αιώνα θεωρείται ακόμη αναγκαιότητα η εκκαθάριση αυτής της γεωγραφικής περιοχής από τους Σέρβους. Το έργο των ναζί και των ούστασι με την βοήθεια των μουσουλμάνων αναλαμβάνουν "νέοι ναζί". Το παρών δίνουν για μια ακόμη φορά οι μουσουλμάνοι της περιοχής. Η εφημερίδα "Telegraph" στις 29 Δεκεμβρίου 1993, στην ανταπόκριση του Robert Fox από την Βοσνία, δίνει την διάσταση της νέας δράσης των μουσουλμάνων στη μαρτυρική Γιουγκοσλαβία: ""ΈΓΓΡΑΦΑ!" κραύγασε μια φωνή ανθρώπου, με ένα μπερέ στο κεφάλι, με πράσινα αραβικά γράμματα, έξω από την έδρα των Ηνωμένων Εθνών στη βοσνιακή πόλη Φόγνιτσα. Ήταν εχθρικός και απαιτούσε τη μετάβασή μας στον αστυνομικό σταθμό. Αργότερα ο αρχηγός της αστυνομίας μας ζήτησε συγνώμη αλλά μας έδωσε καθαρά να καταλάβουμε ότι η εξουσία έχει περάσει στους άνδρες με το κοράνι". Στο ίδιο άρθρο ο δημοσιογράφος μεταφέρει δηλώσεις αξιωματούχων των Ηνωμένων Εθνών: "Μιλούν καλά τα σερβοκροατικά, πολλοί από αυτούς είναι Αλβανοί [Μουσουλμάνοι] από το Κόσοβο ή από την Αλβανία". Πρόκειται για τους άνδρες της "Handzar" (πήραν το όνομα αυτών που πολεμούσαν στο πλευρό του ’ξονα). Ένας από αυτούς εξομολογήθηκε με υπερηφάνεια: "Κάνουμε τα πάντα με το λεπίδι και πολεμάμε πάντα στην πρώτη γραμμή". Τους εκπαιδεύουν βετεράνοι του Αφγανιστάν και του Πακιστάν, παίρνουν μέρος σε όλες τις σφαγές και διακρίνονται για τις αγριότητές τους. Δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να προετοιμάζονται για τον επόμενο γύρο, την προετοιμασία του "Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσόβου" και τη νέα γενοκτονία, τη Νατοϊκή επέμβαση που θα φέρει την ειρήνη στην περιοχή... 3ο ΜΕΡΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ Η Κροατία σήμερα. Η σημερινή Κροατία αποτελεί πιστό αντίγραφο εκείνης που δημιούργησαν οι Γερμανοί ναζί και οι Ιταλοί φασίστες. Μόνη διαφορά αποτελούν οι προστάτες της: τότε οι δυνάμεις του ’ξονα και το Βατικανό, σήμερα οι δυνάμεις της πολιτισμένης Δύσης και το Βατικανό! Θύματα αυτής της νέας τάξης πραγμάτων πάντα τα ίδια, οι Σέρβοι! Η σημερινή Κροατία έχει τα εξής κοινά στοιχεία με τη ναζιστική Κροατία των ούστασι: · Ίδιο όνομα · Ίδια σημαία · Ίδιο εθνικό έμβλημα · Ίδιο εθνικό ύμνο · Ίδιο νόμισμα · Ίδιες στρατιωτικές στολές (τα μαύρα πουκάμισα των ναζί) · Την ίδια αστυνομία (οργάνωση, βαθμούς, στολές κλπ.) · Την ίδια ορολογία στον κρατικό μηχανισμό Δεν πρέπει να παραλείψουμε: · τη νόμιμη δράση οργανώσεων των νοσταλγών του Α. Πάβελιτς (ούστασι) και την εκτός νόμου δραστηριότητα των οργανώσεων της αριστεράς · τη λογοκρισία στα ΜΜΕ · την εχθρότητα απέναντι στην ορθοδοξία και την προώθηση της Ουνίας Τέλος, την "Aγιοποίηση" του παναγιότατου Α. Στέπινατς από τον πάπα Βοϊτίλα. Η τοποθέτηση στο πάνθεο των Αγίων της καθολικής Εκκλησίας του καρδινάλιου Στέπινατς αποτελεί την επιβράβευση της δράσης της για την κροατική καθολική Εκκλησία για τη συμμετοχή της στο Βαλκανικό Ολοκαύτωμα του 1941-45. Η έκδοση του βιβλίου συνέπεσε με το θάνατο του Φράνιο Τούντζμαν, προέδρου της Κροατίας και ανθρώπου που ανασυγκρότησε τις εθνικιστικές δυνάμεις της Κροατίας και των νοσταλγών ούστασι. Για το ρόλο του στη Βαλκανική και την προεδρία του οι απόψεις του Γάλλου ερευνητή Jean-Yves Camus όπως καταγράφονται στην "Έκθεση για την Κροατία", κατόπιν αιτήματος του Συμβουλίου της Ευρώπης, αποτελούν σαφή επιβεβαίωση του ρόλου της σημερινής Κροατίας: "Το κόμμα Τl'Hdz, του Τούντζμαν είναι ένας σχηματισμός της άκρας δεξιάς όχι μόνο γιατί δεν καταδίκασε ποτέ το καθεστώς των ούστασι αλλά και γιατί δεν πήρε τις αποστάσεις από τον ’ντε Πάβελιτς". 4ο ΜΕΡΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ Θα περίμενε κανείς ότι τα δεινά του σερβικού λαού φθάνουν στο τέλος τους. Η γενοκτονία των ούστασι, η γενοκτονία του 1991 και, αμέσως αργότερα, η γενοκτονία του 1995. Τι απόμεινε άραγε σ' αυτό το μαρτυρικό λαό; Τα εδάφη του κατακερματίστηκαν, ενώ τα σχέδια του Χίτλερ και του Μουσολίνι (όπως ακριβώς περιγράφονται στα επίσημα αρχεία εκείνης της εποχής από τον συγγραφέα) έχουν υλοποιηθεί. Η ορθοδοξία, που ταυτίζεται με τον "κακό δαίμονα" του κομμουνισμού, έχει περιοριστεί σε "ανεκτά" επίπεδα. Οι Κροάτες απόκτησαν το καθολικό τους κράτος σύμφωνα με τα πρότυπα των ούστασι. Οι Μουσουλμάνοι δικαιώθηκαν για την συμπαράταξή τους με τις δυνάμεις του 'Aξονα και τους ούστασι, αφού απόκτησαν και αυτοί κράτος σε σερβικά εδάφη.Θα περίμενε κανείς ότι τα δεινά του σερβικού λαού φθάνουν στο τέλος τους. Η γενοκτονία των ούστασι, η γενοκτονία του 1991 και, αμέσως αργότερα, η γενοκτονία του 1995. Η νέα Κροατία, η Βοσνία, η Σλοβενία... η πρώην Γιουγκοσλαβική δημοκρατία της Μακεδονίας... Τι απόμεινε για να περατωθεί άραγε και το 1999 ξεκινάει μια νέα γενοκτονία; Η υπόσχεση για την "Μεγάλη Αλβανία"; Η ισοπέδωση κάθε μορφής αριστερής διακυβέρνησης σ' αυτό το γεωγραφικό κομμάτι της Βαλκανικής; Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές αυτού του τμήματος που παρέμεινε σερβικό; Η εξαφάνιση της ορθοδοξίας στη Σερβία; Η αγάπη και το ενδιαφέρον για την αλβανόφωνη μειονότητα του Κοσόβου; Αν ναι, γιατί δεν επιδεικνύεται η ίδια στάση στην κατεχόμενη Κύπρο; Τι ώθησε την πολιτισμένη Δύση στο να αιματοκυλίσει για μια ακόμη φορά το γιουγκοσλαβικό λαό; Απλά γιατί δεν ανέχεται να υπάρχουν ελεύθεροι πολιορκημένοι; Όποια απάντηση δώσει κανείς, η ουσία παραμένει ίδια. Για μια ακόμη φορά δολοφονήθηκαν αθώοι πολίτες, νέοι, γέροι, παιδιά και γυναίκες. Ο σερβικός λαός συνεχίζει για 60 χρόνια να πληρώνει βαρύ φόρο αίματος! 5ο ΜΕΡΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ